Eskerrik asko, Giséle
Ordutik Bilboko Santutxuko auzoan emakume bat erail dute, Vigon Borja Rialek gasolina jaurti du bere bikotekide ohiaren gainean eta Katalunian Santa Coloma de Grámeneten gizon batek bere bikotekideari eskua moztu dio. Biolentzia matxistaren banalizaziora heldu garela dirudi, egunero horrelako basakeriak entzutera ohitu garela dirudi, eta ez soilik Euskal Herrian edota estatu espainiarrean. Duela aste pare bat Indian mediku baten bortxaketa zein erailketaren berri izan genuen, duela 10 egun Rebecca Cheptegei atleta olinpikoaren hilketa matxistaren notizia izan genuen... Nahikoa da.
Nahikoa dela esaten dudan bitartean, esaldi hauek negarrez idazten ditut. Dena den, inpotentziatik, amorrutik zein tristuratik honakoa argi utzi nahi dut: erailketak/ bortxaketak/ emakumeen kontrako biolentzia hau guztia aurrera eramaten ari diren gizonak “normalak dira”: gure bizilagunak, gure lankideak, gure irakasleak, gure senideak eta gure bikoteak dira, hau da, orokorrean edo gehienetan ezagutzen ditugu. Carla Vall abokatuak “Trenque en cas d´emergència” liburuan aipatzen duen bezala emakumeen kontrako biolentzia gertuko eremuetan gauzatzen da maiz, beste gauza bat saldu nahi diguten arren, gure “gertuko gizonak” dira erantzunkideak.
10 urtez Giséle Pélicoten etxean, ohean zein gorputzean inpunitate osoz sartzen ziren gizonak 26 eta 74 urte bitarteko; irakasleak, suhiltzaileak, politikariak, artisauak, kazetariak eta bizilagunak ziren. Kasua aztertu zuten adituen arabera, inork ez zuen patologia psikologiko nabarmenik, guztiak “normalak” ziren.
Frantziarrak “biktima gisa aitortuko ez diren emakume horien guztien izenean” epaiketa publikoa egitea erabaki zuen, bere esanetan lotsaz bandoz aldatu behar duelako. Hori gutxi balitz bezala, atzo aurrera eramandako prentsaurrekoan honakoa azaleratu zuen, lepoan zapi morea eskegita zuen bitartean: “zuei esker borroka hau bukaerara arte eramateko indarra dut”. Honen aurrean nik zera esan nahi dut: eskerrik asko zuri, momentu zail hauetan erakutsi duzun ausardiagatik, indibiduala kolektiboa bilakatzeagatik, lotsa zein beldurra alderdiz aldatzeagatik, ahotsa altxatzeagatik, azken finean, malkoak borrokatzeko grina bihurtzeagatik.
Ez zaude bakarrik, hemen gaude.
Berriz ere, mila esker.