Halloweena Sabin Etxean!

2021/11/02
Batzuetan hobe da isilik egotea, baina nik ez dut ikasten. Duela hilabete batzuk, lagun bati esan nion iruditzen zitzaidala EAJk eta bere gobernu anitzetako kargudunak ez zirela ELA jipoitzen ari komunikabideetan ohi zuten bezala. Pentsatzen nuen, agian ondorioztatu zutela horrek ez ziela etekin askorik ematen, eta hobe gauza bera egiten jarraitzea, baina irribarre batekin. Baina errealitateak, ohikoa den bezala, nire lekuan jarri nau azkenean. Atzo Arantxa Tapia igo zen oholtzara (“Tubacexeko grebak ospe txar handia eman dio gure herriari“), eta gaur Gorka Urtaranen txanda izan da: “Sindikatuak gehiegi ari dira sokatik tiraka, eta tentsio giroa sortzen ari dira, eta hori ez dator bat kasu gehienetan bizi dugun errealitatearekin. Eta lan-harremanetako tentsio horrek zaildu egiten du beste enpresa batzuentzat are erakargarriagoak izatea".

Gasteizko alkateak Crónica Vascan esaten du hori, ezagutzen ez nuen webgune batean. Webgune honek zera dio bere buruaz: “proiektu profesional berri bat dela, Euskadiko eguneroko prentsaren egoera korapilatsuan independentziaz eta zorroztasunez aritu nahi dena. Apriorismorik gabe, mendekotasunik gabe… “. Bada, ezer ez, ongi etorriak izan daitezela euskaldunen Mordor sindikalera argia egitera datozen hedabideak. Klikatu eta ikusiko duzu: goiburuan, ondo ikusteko moduan, Iberdrolaren publizitatea dakar. Argia, bai, Galan baino argiagoa.

Ez dakit zer gertatzen zaion Urtarani, nik ez baitut ikusten euskal herriko langileria Gasteizen komuna libertarioa edo antzekorik montatzen. Ez dut uste Biomendik kezkatzen duenik, soldata baxuak eta enplegu feminizatua (sinonimoak izan ohi dira) dituen enpresa farmazeutikoak; izan ere, ibuprofenoaren zuzendaritzak, hitzarmenaren ultraaktibitatea laster bertan behera geldituko dela ikusita (Rajoyk eta haren erreformak ezarri zuten bezala), orain Kimikako hitzarmenetik abiatuta akordio berri bat negoziatzea planteatzen du, izenak dioen bezala, formula asko eta substantzia gutxi duena. Beharbada, Araiako Röchling Automotivek kezkatzen du, hiru urterako akordio on bat lortu dutelako bertan. Edo duela gutxi Udaletxean, berean, egindako protestak, enplegu publikoa finkatzearen alde. Ulertzen dut gauzatxo hauek molestatzea, baina hortik herrialde gisa erakargarritasuna galtzera… ez dakit nik.
Argi dago, ordea, giroa berotu egiten dutela. Arabako Enpresaburuen Sindikatuko burua aritu zen alkatea baino lehen, Tubacexeko sindikatuok Siziliako mafia bezalakoak garela esanez. Eta Zubiaurrek, Confebaskeko presidenteak, esan zuen lan-gatazketan oraindik ikusten dela ETArekin bizi izan zen erradikaltasuna. Berrikiago entzun diogu Gipuzkoako ahaldun nagusiari ELA goraipatzen… bere egoitzetan jendea greban dagoelako. Eta, horregatik, % 100eko gutxieneko zerbitzuak jarri zituzten, greba eskubidea Konstituziotik ezabatzea bezalakoa den zerbait, baina irribarrez eta edukazioz.
Solasa delarik, aria badela dio esaerak. Imajinatzen dut Sabin Etxean ez direla PPren muturrera iritsi, bere webgunean bere koadroek edozein gairi buruz galdetzen dietenean papagaioek bezala errepikatu behar dituzten esaldiak dituzten argumentarioak zintzilikatzen dituena, baina argi dago, oso argi, labanak zorrozten ari direla. Galdera da… eta zergatik orain?

Nik erantzun bakarra aurkitzen dut. Pentsioen erreforma eta lan erreforma negoziatzen ari dira Madrilen. Oso itxura txarra dute. Ez duzu haien berri askorik izango euskal prentsan eta telebistan (ez eskuinekoan, ez ezkerrekoan, ez gobernukoan… bueno, azken hau aipatu dut parentesiaren hasieran). Espainian, que está muy mal y manipulada y eso, ezkerreko zein eskuineko prentsaren bidez jakin dezakezu egunero orriak eta orriak betetzen ari dela parlamentuan jokoan dagoenarekin. Baina 2021eko erreforma horien berritasuna da, aurreko erreformek ez bezala, onartu ahal izateko, euskal diputatuen aldeko botoa behar dutela, eta, zehazkiago, EAJrena, EH-Bildurena eta Podemosena.
Bada, gaur egun ez EAJk, ez EH-Bilduk, ez Ahal Dugu Euskadik eta Nafarroak ez dute ahoa zabaldu ere. Ez dute esan pentsioen alorrean murrizketarik onartuko ez dutenik, ezta Rajoyren erreformak bertan behera uztea eskatuko dutenik ere, hori baita gure diputatuek onartuko dituzten aurrekontuetako gobernu gorri-more honen konpromisoa. ELAk alderdi horiei argitasuna eskatu die: jendeari zer egingo esateko duten. Baina orain arte isiltasuna besterik ez dugu.

Beno, isilik geunden orain dela gutxira arte. Izan ere, zer litzateke Halloween bat beldurrezko istoriorik gabe? EAJk badaki eta istorioak kontatzen ditu. Sindikalismo troglodita batek jotako herrialde ilun baten istorioak. Eta ezker politikoa isilik eta ikaratuta, karamelo eske edo.
Galdera honako hau da: “Madrilen saldu behar al gaituzue?”