ELAren iritzia Libiako interbentzio militarraren aurrean
2. Urtetan Mendebaldeko estatuetako gobernuek erregimen hauek babestu egin dituzte, aliatu izan dituzte interes ekonomikoak edo geopolitikoak medio, giza- eskubideak zein bizi-, lan- edo gizarte-baldintzak ahaztuta.
3. Errebolta hauetan herria da benetako protagonista; hasteko, nazioarteko komunitateak jarrera pasiboa agertu izan du, eta gertakariak etorri ahala onartzen joan da. Europako Batasunak eta bera osatzen duten estatuetako gobernuek Tunisia eta Egiptoko aldaketak ez dituzte onartu, harik eta beste erremediorik izan ez duten arte. Halaber, jarrera hotz eta pasiboa agertzen dute Siria, Yemen edota Bahreingo erregimenekiko, herritarrak errepresio gogorra erabiliz geldiarazten ari badira ere.
4. Jokabide honek nazioarteko harremanetan nagusi den hipokrisiarekin dauka zerikusia. Palestina eta Saharako herrien kontrako sarraski latzak erantzunik gabe geratzen dira, horri buruzko Nazio Batuetako ebazpenak badauden arren. Maroko edota Israelekin dituzten harreman eta interes ekonomiko eta politikoak giza-eskubideei gailentzen zaizkie. Gogora daiteke beste gatazka asko ahaztu egiten direla, Boli Kostan gertatzen ari dena kasu... Jarrera hipokrita da, benetan ez baitago kezkarik edo nazioarteko politikarik demokrazia hedatzea edo herrien eskubide ekonomiko, sozial zein kulturalak aitortzea bilatuko duenik.
5. NBE izan daiteke gaur eskubideak urratzen diren kasuetarako esku hartzeko beharrezko legitimitatea izan lezakeen erakunde bakarra, baina erabakiak hartzeko sistema demokratiko bat izan beharko luke, eta ospea erabat galdu du.
6. NBEren 1973. ebazpena da Libiako interbentzio militarraren oinarria; teorian bere helburua biztanleria zibila babestea da, Gadafiren erregimenak protesta mobilizazioen aurka gauzatzen ari den errepresio gogorra ikusirik.
7. ELA ez da Libiako esku hartze militarraren aldekoa, izan ere:
· Hipokrisia handiz jokatzen da, eta kasu bakoitzerako neurri desberdina erabiltzen da.
· Interes ekonomikoak gailentzen dira betiere.
· Ebazpena egunetik egunera era desberdinean azaltzen da (helburuak ez daude argi / NATOk ezartzen duen kontrola / erabilitako biolentziak herritar zibilentzat ere ondorio ezin okerragoak ditu)...
· Bide alternatiboak (diplomazia, neurri ekonomikoak...) ez dira agortu.
· Ez dago inola ere argi etorkizunean giza-eskubideak errespetatuko direnik (hor daude Afganistan eta Irakeko kasuak).
8. ELAk gobernuei eta nazioarteko komunitateari exijitzen die herrien borondatea errespeta dezatela, beren etorkizuna askatasunez erabaki ahal dezaten, inposizio bortitz eta militarrik gabe. Era honetako gatazkek agerian uzten dute nazioarteko komunitatea ezgauza dela egoera hauei erantzuteko. Halaer, ELAk eskatzen du legitimitate politikoa duen nazioarteko orden berri bat eratzea lehenbailehen, oinarritzat giza-eskubideak, eskubide ekonomiko eta sozialak izango dituena, eta benetako aldeaniztasuna ekarriko duena.