Porrot egindako elkarrizketa sozialaren politika iluna berpiztu da Nafarroan CEN, UGT eta CCOOen mesedetan

Elkarrizketa sozialak historia luzea du Nafarroan, ez da oraingo kontua. Denborak erakutsi du honen helburu nagusia diru publikoz finantzatzea eta diru publikoaren kudeaketa bake sozialaren eta Gobernuaren politikei laguntzearen ordez aldatzea dela (urrezko dominak banatzeraino). Ezer ez langile klasearen interesen alde.

Esperientzia handia dugu, eta elkarrizketa soziala benetan zer den erakutsi diguten adibide gehiegi. Besteak beste, lan-osasunaren arloan lurralde-ordezkarien afera, enplegurako prestakuntzan izandako hainbat, migrazio-politiketan, Nafarroako Enplegu Zerbitzuko hitzarmenak edo etxebizitza babestuekin gertatutakoak.

PSNk, Geroa Baik eta Ahal Duguk koalizioan osatu duten Nafarroako Gobernu berriak Elkarrizketa Sozialerako Kontseilua berraktibatu du. Barcinaren Gobernuak sortutako kontseilu bat, eta sortu zenetik ezer ere aldatu ez dena.

Horregatik, guztiz hipokrita da elkarrizketa sozialarekin tabula rasa egiten saiatzea eta negoziatzeko mahai bat baino ez dela argudiatzea. Asko dago horren atzean, eta beharrezkoa da hori aitortzea. Nafarroan elkarrizketa soziala izan den guztiaren irakurketa kritikoa egiten ez bada, eskandalu berberak errepikatuko dira berriro.

Orain, Nafarroako Gobernu berriak 3 negoziazio foro ezarri nahi ditu: enplegu politika aktiboak Nafarroako Enplegu Zerbitzuaren esparruan negoziatuko dira. Lan osasunari dagokiona Nafarroako Lan Osasunaren Kontseiluan (han erabaki genuen ELAk eta LABek gure parte-hartzea bertan behera uztea). Eta Enplegu Plan berri bat egitea Elkarrizketa Sozialaren Kontseiluan.

Hala ere, garrantzitsua da adieraztea Gobernuak erabaki duena dela 3 foro horietako edozeinetan hartzen den edozein erabaki Elkarrizketa Sozialerako Kontseiluan berretsi behar dela.

Puntu hori oso larria da, bere osagaiei beto ahalmena ematen baitzaie beste organoetan hartzen den edozein akordio edo erabakiri dagokionez. Neurri hori guztiz antidemokratikoa da, Elkarrizketa Sozialerako Kontseiluaren esku uzten baitu beste organoren batean lortutako edozein erabaki edo akordio onartu edo ez erabakitzea.

Horrela amaitzen da itun-politika zaharrera itzultzea, non parte-hartzaileek diru publikoaren finantzaketa eta kudeaketa lortzen duten enplegu-planen bidez, enplegu-politikak pribatizatzen diren eta, gainera, praktika antidemokratikoak ezartzen diren, erakunde jakin batzuei beto-ahalmena emanaz.

Lan baldintzak patronalaren interesaren kontra hobetzen dira. Patronalak bere interesen kontra doan edozein akordio edo ekimeni betoa jartzeko ahalmena badu, ezin dira lan baldintzak hobetu.

Elkarrizketa sozialak okerreko mezua bidaltzen dio langile klaseari. Langileen arazoak ez dira konponduko patronalaren interesei mesede egiten zaien akordioekin. Patronalak ez du bere interesen kontra ezer adostuko mahai batan aurrean.

Ez da posible bertan parte hartuz politika hauek eta elkarrizketa soziala aldatzea. Eredu kontua da. ELAk ez du langile klaseari egiten zaion iruzur lazgarri honetan parte hartu nahi, eta ez du horretarako beharrik ere. Arazoa ez da sindikatu batzuen bazterketa. ELAren eredu sindikalaren (afiliazioan eta aurrekontu propioetan oinarritzen dena) eta UGT eta CCOOen ereduaren (garaiko gobernuak emango dizkion diru laguntzen menpe dagoena) artean dago aldea. Langile klasea benetan defendatzen duen sindikalismo batek autonomia politiko eta ekonomikotik baino ezin dio aurre egin erronka honi, zailtasun guztiak gorabehera, eta zintzotasunetik eta gardentasunetik.