UPV/EHUren eta Cambridgeko Unibertsitatearen ikerketa batek 1988 eta 2012 artean aplikatutako lan-erreformen eragina aztertzen du.

1990eko eta 2010eko hamarkaden artean, batez ere Europan, eta lan-merkatuaren malgutasunaren itzalpean, hainbat lan-erreforma onartu ziren, langile iraunkorren kaleratze-kostuak murriztu zituztenak eta aldi baterako kontratuen erabilera erraztu zutenak.

Nahiz eta hainbat azterlanek planteatzen zuten neurri horiek ez zutela lortu nahi zen helburua, eta ez zela enplegu gehiago sortu, EHUren azterlanak aztertzen du zer eragin izan zuen enpleguaren babes txikiago horrek, ez bakarrik enplegu osoan, baita enplegu iraunkorrean eta aldi baterako enpleguan ere. Azterketaren emaitzak argiak izan ziren, eta ondorioztatu zuten enpleguaren babesa murrizteko egindako aldaketek, hau da, kaleratzeen merkatzeak eta aldi berean aldi baterako kontratuen sustapenak, ez dutela inolako eraginik izan enplegu-tasa osoan; izan ere, gertatu dena da aldi baterako enplegua asko handitu dela, baina enplegu mugagabea asko jaitsi dela. Are gehiago, gaineratu du enpleguaren bilakaera hazkunde ekonomikoaren mende baino ez dagoela, eta hazkunde ekonomikoaren erritmo handiagoak soilik eragiten duela enplegua handitzea.

Gainera, agerian uzten dute lan-erreformen ondoriorik nabarmenena enplegua berrosatzea izan zela. Segmentazio bat gertatzen da, kontratu finkoak edo iraunkorrak dituzten langileak eta aldi baterako kontratuak dituzten pertsonak. Ia bi lan-merkatu desberdin bezala funtzionatuz, aldi baterako lana duten pertsonek kontratu mugagabea lortzeko duten aukera oso txikia da, eta aldi baterako kontratuen lan-baldintzak prekarioagoak dira, iraupenagatik eta soldatagatik.

Laburbilduz, ikerketak agerian uzten du ELAn egunero salatzen ari garen errealitate bat.