Mercedesek ezin zuen KPIa igo?

Datuak eskuan, are gehiago harritzen gaitu euskal enpresaren eta klase politikoaren diskurtsoak, desmobilizaziorako eta KPIri lotutako igoerak aplikatzeko erabateko ezintasunerako deia egiten baitzuten etengabe.

Lan-gatazka betean, bazirudien fabrikaren eta gainerako euskal industriaren egonkortasuna arriskuan zegoela, langileak beren eskubideak defendatzeko, grebara joateko eta Gasteizko kaleak betetzeko antolatu zirelako.
Hala ere, bien bitartean, Mercedeseko goi-zuzendaritzak eta administrazio-kontseiluak 2,9 milioi euro poltsikoratzen zituzten; eta hori gutxi balitz, 61,7 milioi euro banatzen zizkieten akziodunei dibidenduetan.

Eta hala ere, milioi askoko inbertsioa arriskuan jartzearen errua plantillarena zen. Plantilla horrek, bere soldata eta kotizazioekin, enpresaren guztizko gastuaren % 5,1 baino ez du hartzen. Kopuru horrek, gainera, behera egin du azken urteotan. Langile-gastuaren murrizketarekin batera, langile bakoitzeko fakturazioa handitu egin da, beste behin, eta betikoentzako irabazi-marjina handiagoa sortu da.

Langileak arduragabetzat jotzea, aberastasunaren banaketa bidezkoago baten alde borrokatzeagatik, datu horiek aurrean izanda, adarra jotzea da. Baina errespetu falta hori ez zen enpresaren zuzendaritzatik bakarrik etorri, euskal politikarien adierazpenek eta keinuek babestu zuten, espazio publikoa eta komunikabideak aprobetxatuz berehala deslegitimatu baitzituzten mobilizazioak; eta, nola ez, errespetu falta hori bera hitzarmen bat sinatu zuten sindikatuen aldetik etorri zen, eta hitzarmen horrek enpresa aberastea baino ez du lortu.

Horregatik guztiagatik, ELAk argi dauka zein aldetatik dagoen eta zein den Mercedesen duen zeregina: etekinen bidezko banaketa baten alde borrokatzea: langile klaseari dagokio, inori baino gehiago.